اتریوم چیست؟

قرارداد هوشمند یک کد برنامه کاربردی است که در یک آدرس خاص در زنجیره بلوکی به نام آدرس قرارداد قرار دارد.

برنامه ها می توانند توابع قرارداد هوشمند را فراخوانی کنند، وضعیت آنها را تغییر دهند و تراکنش ها را آغاز کنند.

قراردادهای هوشمند به زبان های برنامه نویسی مانند  نوشته می شوند و توسط ماشین مجازی اتریوم در بایت کد کامپایل شده و بر روی بلاک چین اجرا می شوند.

دو نوع حساب در اتریوم وجود دارد حساب های تحت مالکیت خارجی و حساب های قراردادی.

یک توسط یک کلید خصوصی کنترل می شود، هیچ کد مرتبطی ندارد و می تواند تراکنش ها را ارسال کند.

یک حساب قرارداد دارای یک کد مرتبط است که هنگام دریافت تراکنش از یک اجرا می شود.

یک حساب قراردادی نمی تواند به تنهایی شروع به تراکنش کند.

معاملات همیشه باید از یک سرچشمه بگیرند.

تراکنش در اتریوم یک پیام داده امضا شده است که از یک حساب اتریوم به حساب دیگر ارسال می شود.

این شامل اطلاعات فرستنده و گیرنده تراکنش، گزینه ای برای گنجاندن مقدار اتر مورد انتقال، بایت کد قرارداد هوشمند .

و هزینه تراکنشی است که فرستنده مایل است به اعتبارسنجی شبکه بپردازد تا تراکنش در بلاک چین گنجانده شود.

به عنوان قیمت گاز و حد.

می توانید با استفاده از اتر هزینه تراکنش ها را پرداخت کنید. اتر دو هدف را دنبال می کند.

اول، از تراکم کردن شبکه توسط بازیگران بد با تراکنش های غیر ضروری جلوگیری می کند.

دوم، به عنوان انگیزه ای برای کاربران برای مشارکت در منابع و اعتبارسنجی تراکنش ها (کاوی) عمل می کند.

هر تراکنش در اتریوم مجموعه ای از عملیات را تشکیل می دهد که در شبکه انجام می شود یعنی انتقال اتر از یک حساب به حساب دیگر یا یک عملیات پیچیده تغییر وضعیت در یک قرارداد هوشمند.

هر یک از این عملیات ها دارای هزینه ای هستند که در گاز اندازه گیری می شود، میزان هزینه در اتریوم.

هزینه های گاز بر حسب اتر پرداخت می شود و اغلب در واحد کوچکتری به نام اندازه گیری می شود.

شما می توانید اتر را با ارز فیات از صرافی ارزهای دیجیتال مانند کوین بیس یا کراکن خریداری کنید.

اتر با حساب اتریوم شما مرتبط است.

برای دسترسی به حساب و اتر خود، باید آدرس حساب خود و عبارت عبور یا کلید خصوصی را داشته باشید.

هنگامی که یک تراکنش یک قرارداد هوشمند را راه اندازی می کند، تمام گره های شبکه هر دستورالعملی را اجرا می کنند.

برای انجام این کار، اتریوم یک محیط اجرایی به نام ماشین مجازی اتریوم را بر روی بلاک چین پیاده سازی می کند. تمام گره های شبکه را به عنوان بخشی از پروتکل تأیید بلوک اجرا می کنند.

در تأیید بلوک، هر گره از طریق تراکنش های فهرست شده در بلوکی که تأیید می کند می گذرد و کد را همانطور که توسط تراکنش های راه اندازی شده است اجرا می کند.

تمام گره‌های شبکه محاسبات یکسانی را انجام می‌دهند تا دفتر کل خود را هماهنگ نگه دارند.

هر تراکنش باید شامل یک محدودیت گاز و هزینه ای باشد که فرستنده مایل به پرداخت آن برای تراکنش است.

ماینرها این انتخاب را دارند که معامله و دریافت کارمزد را شامل شوند یا خیر.

اگر مقدار کل گاز مورد نیاز برای پردازش تراکنش کمتر یا مساوی با حد مجاز گاز باشد، معامله پردازش می شود.

اگر گاز مصرف شده قبل از اتمام معامله به حد مجاز گاز برسد، معامله انجام نمی شود و کارمزد همچنان از بین می رود.

تمام گازی که در اجرای تراکنش استفاده نمی شود به عنوان اتر به فرستنده بازپرداخت می شود.

این به این معنی است که ارسال تراکنش‌هایی با محدودیت گاز بالاتر از تخمین‌ها امن است.

امضای تراکنش با استفاده از کلید خصوصی حساب فرستنده تراکنش، امضای تراکنش تولید می کند.

تراکنش ها باید قبل از ارسال به شبکه امضا شوند.

از تراکنش ها می توان برای انتشار کد قرارداد هوشمند در بلاک چین اتریوم نیز استفاده کرد.

می‌توانید وضعیت تراکنش را با روش دنبال کنید، که همچنین آدرس قرارداد هوشمند جدید ایجاد شده را پس از گنجاندن آن در بلاک چین بازمی‌گرداند.

آدرس قرارداد هوشمند حاصل را نمی توان انتخاب کرد، زیرا آنها با استفاده از تابع هش محاسبه می شوند و به راحتی قابل پیش بینی نیستند.

هارد فورک تغییری در پروتکل زیربنایی اتریوم است که قوانین جدیدی را برای بهبود پروتکل ایجاد می‌کند که سازگار با عقب نیست.

همه مشتریان اتریوم نیاز به ارتقا دارند.

در غیر این صورت، آنها بر روی یک زنجیره ناسازگار با پیروی از قوانین قدیمی گیر می کنند.