• اختیار خرید به دارنده این حق (اما نه تعهد) برای خرید یک دارایی اساسی با قیمت مشخص (قیمت اعتصاب)، برای مدت زمان معینی می دهد.

• اگر سهام نتواند قبل از تاریخ انقضا به قیمت اعتصاب دست یابد، گزینه منقضی می شود و بی ارزش می شود.

• سرمایه گذاران زمانی تماس می خرند که فکر می کنند قیمت سهام اوراق بهادار اساسی افزایش می یابد یا اگر فکر می کنند کاهش می یابد، تماسی را می فروشند.

• به فروش یک اختیار، «نوشتن» یک اختیار نیز گفته می شود.

• اختیار فروش به دارنده این حق را می دهد که دارایی پایه را با قیمتی مشخص (قیمت اعتصاب) بفروشد.

• فروشنده (یا نویسنده) اختیار فروش موظف است سهام را به قیمت اعتصاب خریداری کند. اختیار فروش را می توان در هر زمانی قبل از انقضای اختیار اعمال کرد.

• سرمایه‌گذاران اگر فکر می‌کنند قیمت سهام سهام پایه کاهش می‌یابد، خرید می‌کنند، یا اگر فکر می‌کنند افزایش می‌یابد، یکی را می‌فروشند.

• خریداران فروش – آنهایی که دارای “خرد” هستند – یا خریداران سفته‌بازی هستند که به دنبال اهرم هستند یا خریداران “بیمه” که می‌خواهند از موقعیت‌های خرید خود در یک سهام برای مدت زمان تحت پوشش اختیار محافظت کنند.

• فروشندگان خرید و فروش، انتظار دارند بازار به سمت بالا حرکت کند (یا حداقل ثابت بماند) بدترین سناریو برای یک فروشنده فروش، چرخش بازار به سمت پایین است.

• حداکثر سود به حق بیمه دریافتی محدود می‌شود و زمانی به دست می‌آید که قیمت کالای پایه در انقضای قیمت معامله اختیار معامله یا بالاتر از آن باشد.

• حداکثر ضرر برای یک نویسنده قرار نامحدود است.

معامله همچنان شامل طولانی بودن یک ارز و کوتاه بودن یک جفت ارز دیگر خواهد بود.

در اصل، خریدار اعلام می‌کند که چقدر می‌خواهد بخرد، قیمتی که می‌خواهد بخرد و تاریخ انقضا.

سپس یک فروشنده با یک حق بیمه نقل قول برای معامله پاسخ می دهد.

گزینه های سنتی ممکن است دارای انقضای سبک آمریکایی یا اروپایی باشند.

هر دو گزینه خرید و فروش به معامله گران حق می دهند، اما هیچ تعهدی وجود ندارد.

اگر نرخ ارز فعلی گزینه ها را از پول خارج کند، آنها بی ارزش می شوند.

گزینه های

یک گزینه عجیب و غریب که برای تجارت ارزها استفاده می شود، شامل قراردادهای معاملاتی گزینه های پرداخت واحد P است.

گزینه های نقطه ای در مقایسه با گزینه های سنتی هزینه بالاتری دارند، اما تنظیم و اجرا آسان هستند.

یک معامله گر ارز یک گزینه  را با وارد کردن یک سناریوی مورد نظر خریداری می کند (به عنوان مثال “فکر می کنم  نرخ مبادله ای بالاتر از 1.5205 در 15 روز آینده خواهد داشت”) و به عنوان یک حق بیمه در نظر گرفته می شود.

اگر خریدار این گزینه را خریداری کند، در صورت وقوع سناریو،  به طور خودکار پرداخت می کند.

در اصل، این گزینه به طور خودکار به پول نقد تبدیل می شود.

 یک محصول مالی است که ساختار قراردادی انعطاف پذیرتری نسبت به گزینه های سنتی دارد.

این استراتژی یک نوع تجارت همه یا هیچ است و به آنها گزینه های باینری یا دیجیتال نیز می گویند .

خریدار سناریویی را ارائه می‌کند، مثلاً  در 12 روز به 1.3000 خواهد رسید.

آنها مظنه های حق بیمه را دریافت خواهند کرد که نشان دهنده پرداخت بر اساس احتمال وقوع رویداد است.

اگر این رویداد اتفاق بیفتد، خریدار سود می برد.

اگر این وضعیت پیش نیاید، خریدار حق بیمه ای را که پرداخت کرده است از دست می دهد.

قراردادهای SPOT به حق بیمه بالاتری نسبت به قراردادهای اختیار معامله سنتی نیاز دارند.

همچنین، قراردادهای SPOT ممکن است برای پرداخت در صورت رسیدن به یک نقطه خاص، چندین نقطه خاص یا اگر اصلاً به نقطه خاصی نرسد نوشته شود.

البته، الزامات حق بیمه با ساختارهای گزینه های تخصصی بالاتر خواهد بود.

انواع دیگری از گزینه های عجیب و غریب ممکن است بازدهی را به بیش از ارزش ابزار اساسی در سررسید، از جمله ویژگی هایی مانند ارزش آن در لحظات خاص از زمان مانند گزینه آسیایی ، گزینه مانع ، گزینه باینری مرتبط کنند.

 یک گزینه دیجیتال یا یک نگاه به عقب گزینه .

نمونه ای از گزینه ارز

فرض کنید یک خوش بین است سرمایه گذار نسبت به یورو و معتقد است که در برابر دلار آمریکا افزایش خواهد یافت.

سرمایه گذار یک گزینه تماس ارزی را در یورو با قیمت 115 دلار خریداری می کند، زیرا قیمت ارز 100 برابر نرخ مبادله است.

زمانی که سرمایه گذار قرارداد را خریداری می کند، نرخ نقدی یورو معادل 110 دلار است. فرض کنید قیمت لحظه ای یورو در تاریخ انقضا 118 دلار است.

در نتیجه، گفته می شود که گزینه ارز در پول منقضی شده است.

بنابراین، سود سرمایه گذار 300 دلار یا (100 * (118 – 115 دلار)) است، که کمتر از حق بیمه پرداخت شده برای گزینه فراخوان ارز است.